Tylko o tęsknotę za dzieciństwem. Karpiem pływającym w wannie.

Czekaniem na pierwszą Gwiazdkę i pytaniem czy list, który napisałam dotarł do Świętego Mikołaja. Za uśmiechniętymi rodzicami. Za większą miłością do nas niż zwykle. Robimy się lepsi.

I tan stan bardzo się nam podoba.

Chciałabym bardzo wierzyć w tę magię i wiarę w cuda do końca świata i jeden dzień dłużej. To taki czas w którym nie wstydzimy się, że dziecko, które w nas mieszka ma więcej do powiedzenia niż zwykle.

A może nie odbierajmy mu głosu, gdy za kilka dni wrócimy do ,,normalności’. Tej w której nie wypada przyznawać się do dziecka, które w nas mieszka i ma ma sporo do powiedzenia w naszym życiu.

Nie odbierajmy mu głosu, gdy miną już Święta.

Posłuchamy co ma do powiedzenia potem, gdy zaczniemy planować wakacje. To dziecko zna nas najlepiej, zna naszą beztroskę radość w uśmiechu bez powodu. Nie wstydzi się, gdy płaczemy podczas komedii romantycznych.

Ten wewnętrzny głos przegoniłby z naszej głowy blokujące stereotypy myślowe,, gdybyśmy mu tylko na to pozwolili.

Gdyby nasze przekonanie o dorosłości, nie kończyło się na ilości zerwanych kartek z kalendarza.

A na dniach pełnych uważności, miłości da samej siebie.

Na drodze życiowej w której idziemy w swoich butach, ze swoimi marzeniami oraz wartościami. Opinie innych są dla nas wtedy bez znaczenia.